Pierwsza wzmianka o historyczna o wsiach dzisiejszej gminy Radgoszcz dotyczy Luszowic i pochodzi z 1386 r. Sama Radgoszcz pojawia się w dokumentach w 1500 roku. Radgoską parafię erygowano w 1662 r. W źródłach historycznych z XV i XVI wieku spotkać można jedynie wzmianki dotyczące miejscowości dzisiejszej gminy Radgoszcz. Z 1427 r. pochodzi akt rozgraniczenia posiadłości Jana z Tarnowa – Żukowic : Luszowic, od wsi Róża. W 1461 roku Piotr Breński i Stanisław Ligęza z Gorzyc usypali kopce graniczne między dobrami Breńskiego: Swarzowem, Gruszowem i Brniem, a wsiami Ligęzy: Dąbrową i Żdżarami.

Dowiadujemy się zatem, kto był właścicielem Żdżar, istniejących już, co wynika z dokumentów w 1449r. Do Ligęzów należała także w XV wieku Radgoszcz. Obie te miejscowości, a także Dąbrowa i okoliczne wsie wchodziły na początku wieku XVI w skład powiatu wiślickiego, później włączono je do powiatu pilzneńskiego. W XV-XVI wieku należały do parafii w Dąbrowie. W XVI wieku Ligęzowie założyli folwarki w Żdżarach i Radgoszczy. Żdżary były wówczas znane w regionie jako ośrodek produkcji gontów i obok Luszowic, centrum bartnictwa, bodaj największe w dobrach dąbrowskich. Rejestr poborowy z 1581r. informuje, że Radgoszcz liczyła 170 mieszkańców. We wsi był młyn i folwark. W 1610 roku pojawia się pierwsza informacja o wsi Kaczówka, stanowiącej obecnie część Żdżar. Po śmierci Mikołaja Spytki-Ligęzy ostatniego z rodu, Radgoszcz, Żdżary i Kaczówka stały się własnością Lubomirskich. W żadnej z tych wsi nie było do XVII wieku szkoły parafialnej, toteż naukę pobierano w szkole w Dąbrowie. W XIX wieku, Żdżary, Radgoszcz i szereg wsi w rejonie Dąbrowy stanowiły własność Stojowskich. Prócz rolnictwa, korzyści przynosiła właścicielom eksploatacja piasku, żwiru i gliny (Luszowice, Żdżary, Radgoszcz, Smyków).

„Geografia albo dokładne opisanie królestw Galicji i Ludomerii” Ewarysta Kuropatnickiego, wydana w 1786r. zawiera informacje „Radgoszcz. Wieś sławna fabryką garnków radgoskich zwanych”. Z tej wzmianki można wnioskować, że pod koniec XVIII wieku produkowano w Radgoszczy naczynia być może działał tu zakład garncarski. Najwyraźniej wyroby cieszyły się sporym uznaniem, skoro określano je mianem „radgoskich”. Szczególnie krwawo zapisała się w Radgoszczy rabacja galicyjska. Gromada chłopów napadła na dwór i dokonała rzezi znajdujących się w nim właścicieli ziemskich, ekonomów, nauczycieli, a nawet sympatyzujących z dziedzicem włościan. Zamordowano 19 osób. W Luszowicach Górnych ciężko pobity cepami został Ludwik Hubicki, a zginął właściciel dworu Antoni Leśnikowski. W Żdżarach zamordowano Leśniczego.

Powstanie Styczniowe wywarło w tym rejonie żywy oddźwięk. Kilku ochotników z radgoskiej gminy wstąpiło do oddziału Dunajewskiego, stacjonującego w Partyni i szykującego się do wyprawy za Wisłę. Powstańców wspomagano żywnością, a kiedy po klęsce szukali schronienia w Galicji, opiekowano się chorymi i rannymi. Niektórzy znaleźli tu swoje nowe domy, osiedlając się na stałe. Pod koniec XIX wieku, na fali ożywienia gospodarczego w regionie, w Radgoszczy rozwinęła się na skalę przemysłową produkcja masła. Powstała straż pożarna, gminna kasa pożyczkowa, a owocem wzrostu świadomości społecznej był wybór Jana Szaraśnego, rolnika z Radgoszczy do rady powiatowej w Dąbrowie. Podczas I wojny światowej, w rejonie Radgoszczy toczyły się zacięte walki. Pamiątką po nich są cmentarze wojenne – dwa w Radgoszczy, jeden w Narożnikach.

W wyniku reformy administracyjnej w 1934 roku utworzono gminę zbiorową w Radgoszczy, największą pod względem powierzchni (120 km2) w powiecie dąbrowskim. Gmina liczyła prawie 10 tys. mieszkańców. W gminie istniały : parafia, szkoła, poczta, posterunek policji, dwie Kasy Stefczyka, składnica kółek rolniczych, 5 sklepów, 6 szynków. Gmina należała do najbiedniejszych w powiecie.
Okupacja hitlerowska przyniosła materialne wyniszczenie gminy, terror, śmierć wielu mieszkańców. W rejonie Radgoszczy działały ugrupowania ruchu oporu : ZWZ-AK, BCH, GL, NSZ. W listopadzie 1942 roku Niemcy przeprowadzili wielką obławę na członków podziemia. Kilkadziesiąt osób aresztowano i wywieziono do Oświęcimia. Około 180 Żydów z Radgoszczy osadzono w getcie w Dąbrowie skąd trafili do obozu zagłady w Bełżcu. Radgoszcz wchodziła w skład struktur AK obwodu „Drewniaki” (Dąbrowa Tarnowska), Jako placówka „Danuta”. Jej dowódcami byli kolejno : ppor. T. Świerzb ps. „Robak” oraz ppor. St. Węgiel ps. „Kula”, „Janusz”. Żołnierze placówki uczestniczyli m.in. w akcji na więzienie w Dąbrowie Tarnowskiej i ataku na posterunek policji granatowej w Radgoszczy. Na terenie gminy prowadzono tajne nauczanie – przypłaciła je życiem Maria Madura z Luszowic, zamordowana w Oświęcimiu w 1943 r. Ponurym epizodem okupacyjnym w okolicach Radgoszczy była działalność rodzimych band Stanisława Kosieniaka i Wojciecha Idzika, które terroryzowały ludność, dopuszczały się rabunków, gwałtów i zabójstw. Idzik zginą z rąk kompana. Kosieniaka zabił jeden z mieszkańców Woli Wadowskiej.

W 1944 r. gmina znalazła się na linii frontu. Ludność Małca i Radgoszczy Niemcy częściowo wysiedlili, domy zburzyli. Walki spowodowały śmierć wielu mieszkańców, kilkanaście osób zginęło już po wkroczeniu oddziałów radzieckich na zaminowanych przez hitlerowców polach. Po usunięciu zniszczeń rozpoczął się mozolny proces odbudowy. Pierwszym wójtem gminy Radgoszcz został Jan Golec. Wyraźne przyspieszenie, widoczne w wielu sferach życia, nastąpiło po objęciu władzy przez Samorząd.